De Oranjeloop gaat binnenkort van start. En na de hardloopclinic in februari en twee hardloopevenementen in de lente te hebben doorstaan, is het tijd voor een zomerse afsluiting in mijn eigen dorp. Hardlopen is inmiddels mijn passie geworden om lichaam en geest op elkaar af te stemmen. Ook de hond vindt dit een mooie afleiding voor het baasje. Maar het wedstrijdelement maakt het allemaal net iets spannender.
Zodoende ben ik wekelijks druk bezig om de opgedane kennis van de clinic-lessen in ere te houden, ook met het oog op de wedstrijd een week na de vakantie. En daar zit ik toch wel een beetje mee, want hoe staat het met de conditie na de buitenlandse periode van zon, zee en strand? Met de nodige wijntjes en wat daar allemaal nog meer bij komt kijken. De loopschoenen gaan wel mee, maar of ik ze ga gebruiken is een tweede. Ik wil wel, maar komt het er ook van?
Dus toen ik van de week een beetje laat in de gaten kreeg dat in Dalfsen een hardloopwedstrijd werd georganiseerd, vroeg ik mijn hardloopvriendin of zij het ook zag zitten om deze één achtste marathon te lopen. Het kwam erop neer dat we allebei werden overvallen door mijn spontane vraag. Het was wel erg kort dag. En het inschrijven moest dan ter plekke daar gedaan worden, want op de website was dat niet meer mogelijk. We hielden de spanning op die manier voor onszelf er flink in.
Zelfs onderweg naar de Trefkoele hielden we ons nog voor dat er altijd nog een weg terug was. Daar hoefde alleen het stuur voor worden omgedraaid. Uiteindelijk is het er dan toch van gekomen om in te schrijven en toen ik mijn chip aan de schoen bevestigde was er geen weg meer terug. Het lopen was een feit en veel zin had ik er niet meer in. Zenuwen hielden mij behoorlijk bezig. Mijn vriendin vroeg zich hardop af: “Waarom doen we dit eigenlijk? Wat maakt dat we ook dit keer hier weer aan beginnen?”
Met een flinke knal gingen we van start. De weersomstandigheden waren goed. En warm. Ik word ook altijd snel warm van het hardlopen, dus mijn gezicht kleurde waarschijnlijk prima bij mijn roze shirt. Een verbetering van mijn persoonlijke tijd is het deze keer niet geworden, op acht seconden na dan. Bij het halen van de finish met alle juichende toeschouwers, verkoelende waterdragers en saamhorigheid onder de lopers schoot me wel het antwoord te binnen van haar vraag bij de start: We hebben het weer gelapt! Het hardlopen in wedstrijdverband is gewoon kicken. Maar ja, die vraag zal ik me wel weer opnieuw stellen bij de start in september.