Met het verlangen naar een tropische zomer komen bij mij steeds vaker mijn expat-herinnering boven. Wegens de beroepsmatigheid van mijn man kwamen we in 2007 in de gelegenheid om een jaar in Zuid-Amerika te gaan wonen met ons hele gezin. Een beslissing waar ik niet lang over na hoefde te denken. Een kans die met beider onze handen werden aangegrepen. Die we niet wilden laten lopen.
De kinderen waren nog klein en koffers waren snel gepakt. Onze hele huisraad verdween in een container en voor we het wisten zaten we in Brazilië. Met allemaal vreemde mensen en ongekende gewoontes. Met strand en kokosnoten. Helblauwe luchten en groene bergen. Met de Corcovado die ons met open armen ontving. Het was een hele omslag, maar wat heb ik hier van geleerd en genoten.
Wat mij vooral is bijgebleven is de rust. Zo gewend als ik was om alles snel, snel, snel te doen – ging hier niet op. Lange rijen bij de kassa met het uitzicht op tien gesloten kassa’s. De stroom wachtende mensen bij de bank aan het einde van de maand. Het geduld in de wachtkamer bij de dokter. Dat was men zo gewoon en ik leerde hiermee te handelen door het wachten zinvol in te vullen. Want ik kreeg al snel in de gaten dat zij echt niet sneller gingen werken omdat ik iets van hun moest. Dat was mijn pakkie an.
Er was echter één ding waar ik niet zoveel geduld voor kon opbrengen. Dat was namelijk het verwijderen van mijn verstandskies. Afspraak stond gepland en ik leefde daar met huiver en gruwel er naar toe. Ik had er in Nederland al een nare ervaring mee en die stond me nog helder voor de geest. Angst. Dus die bewuste ochtend was ik mentaal helemaal voorbereid. Het bericht van de assistente, toen ik aan de beurt was – waardoor mijn mentale rust langzaam weer afbrokkelde – viel me behoorlijk zwaar. Of ik een andere keer wilde terugkomen, want de tandarts was niet in staat om te komen. Dat vond ik best een moeilijke vraag, want dat betekende dat de handeling zou worden uitgesteld. En had ik dan nog wel het lef?
In mijn beste Portugees vertelde ik haar dat ik niet van plan was om mijn kies uitstel van executie te verlenen. Het was nu, en nooit liet ik maar achterwege. Volgens haar was dat niet mogelijk, want de man was bekend met mij. Nou, dat vind ik best knap na één consult, maar dat was niet wederzijds. En ik wees haar op het lijstje achterop de muur, waar nog een paar namen prijkte van zijn collega’s. “Doe mij die maar, want ik ga hier echt niet weg,” vertelde ik haar resoluut.
Met een bedenkelijk gezicht beende ze naar de aangewezen persoon. En warempel, vijf minuten later lag ik in de stoel en keek in de mooiste bruine ogen die ik ooit boven een mondkapje heb mogen bewonderen. De kies werd met veel zorg en beleid verwijderd. Ik voelde geen centje pijn. Of ik nu compleet van de wereld was door de verdoving of door zwoele tandartsogen. Dat is me om het even. Maar zijn verzoek om de laatste, nog verborgen, kies te laten verwijderen, heb ik vriendelijk bedankt. Dat was net teveel van het goede.