Zoonlief is van het kaliber: waar een wil is, is een weg. Het grasmaaien is een noodzakelijk kwaad, maar de vervanging van een overleden huisdier – met als opdracht dat de aanschaf van het beestje maar weinig mocht kosten (investeringen in een kooi waren uitgesloten, verzin maar iets degelijks en beslist knaagdierproof) – werd aangegrepen als een flinke wandeling over de Alpen. Geen berg was te hoog. En zo hebben we een nieuw knaagdier, nu eentje met een hele lange staart. Mede dankzij manlief die de hamsters al een tijdje als ‘ratten’ betitelde. Tja, dan is de keuze natuurlijk snel genomen.
Wel een beetje sneu voor Juniorzus, want haar hamsterwedding valt nu in het water. “Mam, je had het nog zo beloofd.” Ik weet het, maar ik kan het ook niet helpen dat de enige, niet incestueuze, mannelijke versie het loodje legt. Waarschijnlijk kon de hamster bij voorbaat de druk van zijn ouderlijke plicht niet aan. En daarbij was het niet haar huisdier.
Er was een alleen klein obstakel in het verwelkomen van ons ratje in huize Spijkerschrift: ik was niet in de gelegenheid deze te transporten in het tijdbestek welke mijn zoon in gedachten had. Ik had andere verplichtingen. En wachten tot ik dat wel had was out of the question. Op de fiets was ook uit den boze, want wie fietst er nu met een rat voorop!? Dus werd besloten het met de bus te doen. Als pleister op de wonde mocht Juniorzus bij gratie mee ter ondersteuning.
Het punt was dat ik wel op de hoogte was van de onderneming met de bus door de oudste, maar niet dat de jongste ook mee ging. Dus je kunt mijn verbazing wel voorstellen toen ik naar huis belde en de hele gang van zaken via Seniorzus te horen kreeg. Alles was in kannen en kruiken en in een schoenendoos onderweg. Al zou daar de Airbus A380 voor moeten worden ingeschakeld worden. De wil was er, de rat is er.