Nu alle digitale uitzendingen en pc-gebeuren redelijk onder controle lijken te zijn, blijkt er tijd te ontstaan voor andere zaken. Moet een van onze pubers hebben gedacht. Tijd voor het uiterlijk en hoe shockeer je je moeder, werd de nieuwe stelling. “Mam, ik denk dat ik maar een extra oorbel neem.” Ik ben druk aan het koken op het moment dat hij zijn mededeling doet.
“O ja?” reageer ik, terwijl er driftig in de pan wordt geroerd. “Ja, kijk maar.” En ik zie een vrolijke punaise in het puntje van zijn oor prijken. Het lijkt erop dat deze in het kraakbeen is gepierced, wetende dat reallife ziekenhuisseries en andere bloederige ongelukjes niet aan mij zijn besteed. Mijn kooklust verdwijnt als sneeuw voor de zon en mijn maag voelt daarbij wat zwakjes aan. “Dat… dat… dat lijkt mij een niet zo goed idee,” stamel ik. En ontdek dat het prikgeval gelukkig niet geheel door zijn oor is geboord. “Kijk maar even op Google wat de gevolgen zijn, beter is om dit bij de juwelier te doen,” opper ik.
Dat opzoeken op het internet was niet zo’n goed idee. Dat bracht hem op betere ideeën. Gewapend met een waterijsje om te koelen en een ontsmette veiligheidsspeld om te piercen, werd in de spiegel nauwkeurig de gang van zaken in werking gezet. Met een live-verslag van de vorderingen vanuit de hal.
Koortsachtig denk ik na wat verstandig is om te doen, want hoe meer informatie ik krijg des te kleiner de kans dat ons gezin die avond iets op zijn bord ziet. Ik voel me steeds slapper in de benen worden. Verbieden lijkt mij geen optie, want hij heeft het in zijn kop en niet in zijn kont. Liever in dit geval in alle openheid en wetenschap. Daarbij in het oog houdend dat het een puber is. Mijn betoog over etterende wonden en het aantrekken van poepvliegen maakt daarom geenszins indruk.
Even later laat hij mij de speld in het oor zien. Het aanzicht al alleen al doet mijn maag drie keer over de kop gaan. Maar ik blijf dapper en geef hem een doekje met wat alcohol om de boel nog maar eens goed te ontsmetten. De volgende stap is het zweerknopje wat in het gaatje gedrukt moet worden. Dat gaat maar net, en van mij wordt verlangd dat ik de oorbel nog even een zetje geef. De keuken begint gevaarlijk te draaien voor mijn ogen. Ik haak af.
Met een wilskracht waar ik u tegen zeg – en wat ik hem zeker een keer voor de voeten ga gooien – is het gelukt en stapt hij stoer met blinkende ietwat rode oorschelp de keuken door. Het eten is inmiddels klaar, we kunnen aan tafel. Maar echt smaken doet het me niet en ik krijg een steen in mijn maag bij de gedachte wat mij in de toekomst nog meer te wachten staat. Met nog twee beginnende pubers op het menu.