Op de display van de telefoon zag ik: de gemeente. Wat zollen die noe van mie wullen. Ik ben aan het bouwen en dan schrik je toch wel even. Asbest gevonden? Vergunning niet rond? Te veel meters gebouwd? Ik woon aan de Hogebroeksweg en daar doen ze allemaal maar wat. Maar nee, niks d’r van. Ze hadden mijn kentekenplaat gevonden.
Kentekenplaat? Was ik die kwijt? En hoe kwam die bij gemeente terecht? De plaat was van de aanhanger geschud. Dat moest zijn geweest toen ik er van Raab Karcher mee naar huis reed. Ik was te zwaar te beladen. De verlichting deed het niet. En de veiligheidskoppeling ontbrak. Achteraf reed ik dus ook zonder nummerplaat. Maar goed ook, want zo kon de politie mooi niet zien wie ik was.
Bij de gemeente wel. Die hebben zo’n systeem dat ze direct weten bij wie zo’n kenteken hoort. “Weet u uw kenteken”, vroeg de telefoniste. Maar ik heb geen flauw benul. “Nou ik wel. Want ik heb hem hier liggen.”
Het werd nog een mooi verhaal. Want an de gemeente bleek ik een primeur veroorzaakt te hebben. Gevonden en verloren voorwerpen moesten altijd naar de politie. Per 1 juli moeten die naar de gemeente. En op 2 juli was mijn kenteken daar binnen gebracht. Noe verdien ik mien geld met nieuws en hoe kun ie noe mear boam op het nieuws zitten dan door zelf de primeur te zijn.
Dus ik doar in de hal van de gemeente trots op de foto met Gerard Segbers. Die weet ook dat het vastleggen van dat soort zaken heel belangrijk is, want via zijn broer Jos komen we dan over 25 jaar weer een keer in het nieuws in een rubriek over foto’s van toen.
En ik thuus trots vertellen det ik de earsten was die een gevonden voorwerp bie de gemeente op moch halen. “Toevallig hè?” zeg ik tegen mijn vrouw. En zij: “Nou nee, niet echt. Ik denke det ie doar nog wel vaker komt. Ie bent alles altied kwiet.”
Denne van Knöldert