Heerlijk! Ik rij weer in mijn eigen autootje. Mijn steun en toeverlaat, mijn allessie op vier wielen! Alles is beter dan de leenwagen. Daar is niets mis mee, behalve de kleur was de rest verder hetzelfde, maar toch ànders. Een auto is een auto, maar ik heb de eigenschap om aan – bijna – alles een verbondenheid mee te voelen. Zo ook met mijn blikken doosje.
Tja, hoe kwam het dan dat ik een week lang het zonder mijn trouwe vierwielertje moest stellen? Nu zijn er genoeg kreten te noemen waarin een vrouw beter achter het aanrecht en later bij ouderdom achter de geraniums kan blijven staan of zitten. Maar in dit geval was het niet zozeer aan den sexe onderhevig, en autorijden doe ik al jaren zonder dat mijn no-claim is gezakt. (Even afkloppen.) Eigenlijk is het de routeplanner die ze niet allemaal meer op een rijtje heeft.
Denk niet gelijk dat ik als een kip-zonder-kop de instructies van dat ding volg. Ik zag tijdig de bedoelingen van het apparaat en besloot te keren op een plek waar veel ruimte was. Echt, er was een zee van ruimte. Waarom staat er dan een paaltje net onder het horizonzicht van mijn autoraam? Ik weet nu ook dat ik pas reageer na drie waarschuwingen van mijn zoon, waarvan alleen de laatste mijn reactie vermogen bereikte. En dat was te laat. Mijn portier bevond zich al snel in een innige omhelzing met dat stomme ding. Paniek op de achterbank, bij de meiden lag mijn onkreukbare imago volledig aan diggelen.
Na een snelle blik geworpen te hebben op de situatie kon ik niets anders doen dan koel te handelen. De kinderen zagen mij ineens met andere ogen. Ik was niet langer onaantastbaar. Het was zaak om hun tere kinderzieltjes niet meer te beschadigen dan mijn ego gebutst was. Dus op naar opa en oma, waar ik mijn schrik bij een bakkie troost kwijt kon en de kinderen hun opzienbarende verhaal. En vervolgens kon ik een week lang rondrijden met een dikke vette deuk, want een nieuwe deur lag niet zo 1-2-3 voor het oprapen. Het viel wel op in het dorp gezien de reacties en vooral conclusies: paaltje?
Met het herstellen van de schade aan mijn auto is ook goed gekomen met mijn ego. Dat had even een dag of wat last van een zeurderig gevoel. Ik weet eigenlijk nog steeds niet wat ik erger vind: De deuk in mijn auto of de deuk in mijn eigenwaarde? Misschien dat ik het de routeplanner even voorleg.