Opeens stonden de mannen stil. “Ie bint ter”, bromde de man die haar hand vasthield. Geschrokken keek ze naar boven. De man wees en toen zag ze het kleine boerderijtje. Een eindje daarvoor stond een donkere gestalte geleund tegen een kromme eik. Die donkere gestalte herkende ze. “Hendrik”, gilde ze en ze rende naar hem toe. Toen ze bij de boom kwam schudde Hendrik met zijn hoofd, net of hij net wakker werd. “Wi’j bin’ter geleuf ik”, zei hij weifelend terwijl hij naar het boerderijtje keek. “Hendrik, Hendrik, zi’j hebt mi’j ebracht”, zei Fennigje, terwijl ze opgewonden en dansend wees naar waar ze vandaan gekomen was. “Woar heit toch over, ik zie niks”, zei Hendrik een beetje verontwaardigd. Dat was waar. Er was ook niets meer te zien dan een kale, door de sterren beschenen sneeuwvlakte. De drie mannen waren verdwenen alsof ze nooit bestaan hadden.
“Kom, wi’j goat naar bin’n, hier woont Marije”, zei Hendrik ongeduldig en stapte de baanderdeur binnen. Toen zag Fennigje vanuit de deel de verrassing die haar beloofd was. Marije zat trots in de bedstee met een baby aan haar borst. Het kindeke, dacht ze nog heel even. Ze rende over de deel langs de koe naar Marije toe. Terwijl ze verrukt over het hoofdje van haar neefje aaide, zei Hendrik opeens “Fenniggie, wat mut ik toch met oen halsdoek onder mien musse?” Ze keek verwonderd en verbaasd naar Hendrik. Hij had geen bloed en ook geen bult meer op zijn hoofd.
Inspiratie
Dit verhaal is gebaseerd op de volkstelling uit 1748 waar alle boerderijen genoemd worden in de buurtschappen rond Ommen. Ze vermelden ook de personen die er woonden. “Vooral de vele teksten waar heel kleine kinderen genoemd worden die niet tot de familie behoorden, maar er werkzaam waren, hebben mij beroerd. Zoals bijvoorbeeld: 1 Klijn meijsje, 1 Meijsje dat de coeje hoed, 1 Klijn coemaaggie onder de tien jaar, 1 Kindt Wiegman Egberts onder d’ 10 jare heeft niets en wort uijt Barmhartigheijd de kost gegeven en geen ouders heeft. Het waren er heel veel.”
Luuk Vogelzang, december 2011