Dus je regelt een samenwerkingsverband met een plaats in Ghana, bouwt daar een vakantiehuisje en gaat er af en toe op werkbezoek. Wat doe je op werkbezoek in Ghana?? Kijken of ze soms een gavanceerder computersysteem hebben?? Uitleggen hoe je dusdanig met je ambtenaren omgaat dat ze al je escapades voor zoete koek slikken?? De vrouw van de burgemeester aldaar helpen behangen??
Ik geef eerlijk toe dat ik de Ghanese gebruiken en rituelen niet goed ken, maar 16 keer behangen in 3 jaar lijkt me zelfs voor Ghanese begrippen wel erg veel. Ook kan hij zich voorstellen dat de manier waarop zijn vakantiehuisje gebouwd is, door plaatselijke aannemers die ook voor de gemeente werken, misschien vragen oproept. Dus…
Hij ging weliswaar niet voor een ‘Albayrakje’, – je eigen salaris binnen 7 jaar met 270% verhogen -, maar hij kon zich voorstellen dat niet iedereen het leuk vond dat hij de vrouw van de Ghanese burgemeester ging wassen en watergolven, terwijl de plaatselijke Marokkaanse Jeugd het winkelcentrum opnieuw decoreerde. OK. Wachtgeld dan maar voor een paar jaar, dan lekker met pensioen – naar Ghana – daar kun je toch lekker rondkomen van een Nederlands pensioen, hij had hier een daar nog wel een goedmakertje te verwachten.
Wat is dat toch! Telkens weer komen topmensen van allerlei pluimage in het nieuws vanwege idiote salarissen en bonussen. Waar zitten dan toch die commissarissen en toezichthouders! Oh, wat zijn we toch lekker simpel, zolang de raad van commissarissen het salaris van de directeur bepaald, en de directeur de bonus van de raad van commissarissen zit iedereen prima. Ik was jouw rug, was jij de mijne? En als het fout gaat bezorgen we elkaar wel weer een ander luizenbaantje.
Het klinkt allemaal erg onrechtvaardig, maar zo werkt dat dus niet. If you can’t beat them, join them! Zorg gewoon dat je zelf zo’n baantje krijgt. Ik ga zelf denk ik, voor het burgemeesterschap van Ommen. Je bent met de eens dat de lat niet zo erg hoog ligt, als we de besluiten van de laatste jaren eens bekijken. Ik wil een burgervader zijn met z’n voeten in de klei, dus daar heb ik dan wel een Land-Rover voor nodig, toch?
Dan gaan we een samenwerking aan met een dorpje in de Balkan, die hebben onze hulp hard nodig. En dat je daar ook aardig kunt terreinrijden doet niets terzake, dat is hooguit de schijn. We leren ze daar eens goed timmeren, we gaan met een goed stelletje vakmensen daar naartoe, ik betaal de materialen uit eigen zak. Lijkt me duidelijk dat ik er dan natuurlijk wel de rest van mijn leven gebruik van kan maken.
Natuurlijk eindigt de hele zaak in tranen. Er komt een onderzoek, maar ik kan voldoende hard maken dat ik misschien wel de schijn tegen had, maar dat ik toch integer gehandeld heb. Zwaar aangeslagen verschijn ik in beeld (huilerige toontje er zelf bij denken), helaas is de situatie zo onwerkbaar dat mij niets meer rest dan met vervroegd pensioen te gaan, zakje geld mee voor onderweg. Zo moeilijk is het dus allemaal niet.
Johan van Dientje