Door Erna Ekkelkamp – . Die traditie is met de intrede van dominee Marianne Karels verbroken. Voor het eerst in de geschiedenis van de gereformeerde kerk van Ommen heeft haar kudde een vrouwelijke herder.
Wie Marianne Karels voor het eerst ontmoet, kan zich bijna niet voorstellen dat deze modern uitziende jonge vrouw met haar half lange krullende haar en een vrolijke lach een dominee is. Een groter verschil met haar voorgangers is bijna niet te denken. Niet alleen voor de gereformeerde broeders en zusters zal het even wennen zijn, ook voor de dominee zelf is het spannend. Want dit is de eerste gemeente waar ze na haar afstuderen is beroepen.
Dominee Karels werd 34 jaar geleden geboren in een gelovig gezin in Gouda en groeide op met twee broers en twee zussen. De kerk speelde een belangrijke rol in haar leven. “Ik ben gelovig opgevoed en heb altijd God’s leiding gevoeld in mijn leven. Ook in de kerk voelde ik me thuis, ik ging altijd naar clubs, Bijbelstudies en deed mee aan allerlei activiteiten in de kerk”, vertelt ze. Na de middelbare school koos Marianne voor de studie maatschappelijk werk omdat ze graag iets met mensen wilde doen. “Ik ben echt een mensenmens en de hulpverlening trok me erg. Het leek me ook leuk om een praktische opleiding te doen. Hoewel mijn broer dominee was en ikzelf ook altijd veel met het geloof bezig was, kwam het niet eens in me op om maar aan de studie theologie te denken.” Tijdens haar studie bleef ze haar geloof trouw. Ze werd kringleider bij een christelijke studentenvereniging en deed aan campingevangelisatie.
Haar jaarstage bracht ze door in het missionair diaconaal centrum in Oosterbeek. “Een plek waar kerkelijke mensen die overspannen waren een paar weken konden verblijven om afstand te nemen van de thuissituatie. Er werden Bijbelstudies gegeven, maar ook allerlei activiteiten georganiseerd. Ik kon daar het maatschappelijk werk combineren met pastoraal werk, dat vond ik heel erg mooi”, vertelt ze. Na haar afstuderen werkte ze bij Bartimeushage in Doorn en was ze maatschappelijk werkster in Amsterdam. “In Amsterdam ging er een wereld voor mij open. Ik had altijd in een christelijke omgeving gezeten en kwam daar voor het eerst in aanraking met collega’s die niets met God en het geloof hadden. Regelmatig gingen we na het werk naar een café en hadden we hele gesprekken over geloof, zingeving en God. Zij hadden zoiets van ‘wauw, een gelovige die in het café zit, ze kunnen dus ook gewoon leuk zijn’ en zelf genoot ik enorm van die gesprekken”, vertelt ze. In de weekends volgde ik cursussen aan de Evangelische Toerustingsschool en werd daardoor én door de gesprekken met mijn collega’s zo enthousiast dat ik er meer mee wilde doen. Ik besloot theologie te gaan studeren en koos bewust voor de universiteit van Utrecht omdat deze staatsopleiding niet aan één geloof gebonden is.”
Aanvankelijk studeerde ze in deeltijd, maar toen ze zich realiseerde dat het op die manier tien jaar zou duren om af te studeren, zei ze haar baan op en ging opnieuw fulltime aan de studie. Na haar master geestelijke verzorging, volgde ze ook de tweejarige predikantenopleiding van de Protestantse Theologische Universiteit en liep daarbij stage bij een kerk in Rotterdam IJsselmonde. “Dat vond ik ook heel mooi om te doen. Ik ontdekte dat zowel de geestelijke verzorging als het predikantschap me goed lagen. Daarom stelde ik me na mijn afstuderen open voor beide”, vertelt ze. Na het behalen van haar preekbevoegdheid preekte Marianne regelmatig her en der in het land. Nadat ze in november vorig jaar officieel beroepbaar was, kreeg ze al snel contact en vervolgens een beroep uit Ommen. Een spannende ervaring, vindt ze achteraf. “Zat daar zo’n beroepingscommissie van acht man sterk te luisteren en te kijken hoe ik het deed. Maar bij de kennismaking klikte het meteen. Maar toen ik uiteindelijk officieel een beroepingsbrief van hen kreeg heb ik het toch niet direct aangenomen. Want het zou mijn leven rigoureus veranderen. Ik ben single en bijna tal mijn familie en vrienden wonen in het midden en westen. Om dan in mijn eentje helemaal aan de andere kant van het land te gaan wonen en te werken als dominee is wel een hele stap. Ik ben een week in retraite gegaan om alle voors en tegens af te wegen en de juiste beslissing te kunnen nemen.”
Na veel bidden kon de jonge dominee volmondig ‘ja’ zeggen tegen Ommen, maar het blijft spannend. “Ik ga een heel ander leven tegemoet. In Utrecht was ik anoniem. Dat zal hier niet zo zijn. Maar Ommen is prachtig, de mensen zijn heel hartelijk en ik krijg leuke collega’s. Het pastoraat heeft mijn hart en het voorgaan in de kerk vind ik heel mooi. Ik heb de juiste keuze gemaakt. Zondag ben ik officieel bevestigd. Het was een prachtige dienst en ik voel me meer dan welkom. En ik heb er zin in.” Marianne is te volgen via Twitter: @MarianneKarels.