Door Erna Ekkelkamp – Deze week zet ze opnieuw een belangrijke stap in haar leven en wordt van werkneemster mede-eigenaar van Hoekman Metaal, samen met haar vijftien jaar jongere broer.
Werken voor de kost, dat kreeg de Nieuwleusense met de paplepel ingegoten. Als oudste van acht kinderen was er thuis altijd wel werk aan de winkel en als ze al eens een keertje lanterfantte, dan had haar vader nog wel wat voor haar te doen in zijn metaalbedrijf. “Zo ging dat, maar daar zijn we niet minder van geworden”, vindt ze. “Bovendien kregen we er geld voor als we in het bedrijf meehielpen, dus deden we het graag.”
Na de middelbare school koos Wildvank voor de zorg en werd ze ziekenverzorgster in het Zonnehuis. Daar had ze het prima naar haar zin en er werd al snel gevraagd of ze niet verder wilde studeren om eerste verzorgende te worden. “In diezelfde periode gingen mijn ouders naar een informatie-avond over bedrijfsovername. Bij terugkomst vroeg mijn moeder of het mij niet wat leek om het bedrijf over te nemen”, vertelt ze. “Dat leek me in de eerste instantie wel wat. Niet omdat ik van plan was om het bedrijf ooit over te nemen, maar meer met het idee van dat áls er ooit wat met mijn vader zou gebeuren, er iemand in de familie zou weten wat er speelde in het bedrijf. Ik realiseerde me ook dat ik op dat moment een besluit moest nemen, want bleef ik in het Zonnehuis, dan zou ik weer twee jaar naar school moeten en was ik daarna verplicht om er nog een aantal jaren te blijven werken.”
Wildvank wilde geen wervelende start als ‘dochter van’ maken en begon als receptioniste op het kantoor. “Telefoon aannemen, facturen maken, spullen opruimen, dat waren zo’n beetje mijn taken. Omdat ik wel wilde weten waarover ik praatte, besloot ik de opleiding plaatstaal te doen, vier dagen werken, één dag naar school. Was ik 25, zat ik in de klas met allemaal van die jonge jongens, dat was wel even wennen”, blikt ze terug. “Ik heb toen intern de opleiding tig-lassen gedaan. Ik heb een jaar lang in de werkplaats gewerkt, toen werd het zo druk op kantoor, dat ik daar weer ging zitten. De praktijkexamens werden op die manier wel moeilijk, maar gelukkig heb ik veel hulp van collega’s gehad en ben ik uiteindelijk met goede cijfers geslaagd.”
Broer Gert volgde globaal gezien dezelfde weg als zijn zus, hoewel hij wel direct koos voor de metaalsector. “Na de MTS werkte ik bij verschillende metaalbedrijven en dat beviel me prima. Net op het moment dat mij een vast contract werd aangeboden bij mijn laatste werkgever, vroeg mijn vader of ik niet in de zaak wilde komen. Daar hoefde ik niet lang over na te denken, want de zaak is alles voor mij. Altijd al geweest ook. Vanaf de kleuterschool liep ik hier iedere dag na schooltijd en alle zaterdagen. Ik was altijd bezig, als ik een skelter wilde lastte ik die zelf in elkaar. De technische achtergrond zat er dus zeker in”, vertelt hij. “Toen ik hier begon, was er niet echt een functie vrij. Ik ben gewoon ingestapt en heb inmiddels bij alle processen in de hal meegelopen en heel veel geleerd.”
Hoewel broer en zus al geruime tijd samen in het bedrijf werkten, hadden ze geen idee of ze het ooit zouden kunnen overnemen en hoe dat allemaal zou gaan. “Afgelopen jaar tijdens de Sinterklaasviering deelde mijn vader mee dat hij het bedrijf aan ons over wilde doen en vroeg ons allemaal erover na te denken en onze mening te geven. Dat kwam voor ons ook als een verrassing”, bekent Wildvank. “Gert en ik hadden het er weleens over, maar mijn vader is iemand die eerst iets tot in detail in zijn hoofd moet hebben, voor hij ermee naar buiten komt.”
Inmiddels zijn alle details besproken en wordt de zaak op 1 juni officieel overgedragen aan broer en zus Hoekman. Ze hebben er zin in om er samen hun schouders onder te zetten. “We hebben beiden misschien wel een eigen insteek, maar zitten grotendeels op één lijn. Ik denk dat wij elkaar heel goed aanvullen”, zegt Hoekman. “Het lijkt mij heel mooi om er samen iets van te kunnen maken.”
Vrouw en staal
Volgens Heleen Wildvank doen langzaam maar zeker steeds meer vrouwen hun intrede in de metaalsector. “Het is nog steeds een echte mannenindustrie, maar de nieuwe technieken en machines kunnen ook heel goed door vrouwen bediend worden. Sterker nog, ik denk dat vrouwen in bepaalde werkzaamheden zelfs beter zijn dan mannen, ze zijn namelijk wat preciezer. Wij hebben hier al twee jaar een vrouwelijke werkvoorbereider en zij doet het uitstekend. Maar de mannen ook hoor. Samen met al onze medewerkers vormen we een mooi team. Ik heb alle vertrouwen in de toekomst.”