“Foei, kiek toch niet zo chagrijnig”, wördt mie wel ‘ns verweten. Mar ik ben dan hillemoal niet chagrijnig. Meestentieds – heb ik de indruk – ben ik dan an het noadenken.
Mien noadenk-blik kump dus oaver as chagrijn. En det is niet de bedoeling. Ik kan mie vöarstellen det meansen chagrijnig wördt van het resultaat van mien noadenken en de halsstarrigheid woarmet ik vervolgens an mien geliek vaste hoale. Mar doar mut ik zelf toch niet bedenkelijk van goan kieken?
Ik ben d’r ‘ns op goan letten bie aandere luu. In de winklelstroate heb ik mie een plekkie verschaft en heb probearen in te schatten wat meansen denkt. Earst stund ik bie de hangplek vöar oale luu met hun scootmobiel of fietse met laag zadel en achteruurkiekspiegels. Gin goeie plekke, want vöarbiegangers wönn doar juust uut hun diepere gedachten weg ehaald. Soms uut ergernis ömdet de hangoalderen in de weg stunn, soms ömdet ze an esprökken wönn. In het earste geval waren ze écht chagrijnig. In het twidde geval (meestal) echt vrolijk.
Nee, wul ie de echte relatie tussen uuterlijke schijn en innerlijk noadenken ziene, dan kun ie het beste een köppie koffie goan drinken met uutzicht op de promenade. Ik ben e schrukken en was tevreden tegelieke. Tevreden det de meeste meansen chagrijnig kiekt as ze in gedachten verzunken bent. Eschrukken hoe ‘de mens’ d’r uutzut op die momenten. Wat een kwoaje koppen.
Ik heb wel ‘ns noa edacht hoe ik det vöar mie zelf kan anpassen, hoe ik aanders kan kieken as ik noadenke. Det is zo makkelijk nog nie.
De nul-meting was al lastig. Want iedere kear as ik in de spiegel keke hoe det d’r dan uut zag, was ik net niet mear an het piekeren. Öm noe van mie zelf te zeng det ik het wel mee vunn vallen… mar het veul mie ok nie teeng. “Och ie went d’r wel an”, zei het thuusfront.
Mar ok het vervolg was lastig. Het lukken mie niet an mien gezichtsuutdrukking te werken en tegelieke in gedachten verzunken te weane. Het iene ging iedere kear ten koste van het aandere.
“Oh, kiek Dikkie ‘ns lief kieken”, zei mien vrouw. Dikkie is de katte en die zat op det moment wat onnozel vöar zich uut te staren. Mos het dan zo? Doar ging ik gelieke oaver piekeren. Woarop mien vrouw zei: “en ie kiekt zo chagrijnig.”
Denne van Knöldert